Niedoczynność tarczycy

Niedoczynność tarczycy jest rezultatem niedoboru hormonów tarczycy w naszym organizmie. Dotyka ona około 6% osób w wieku do 60 lat oraz jest diagnozowana 5 razy częściej u kobiet niż u mężczyzn. Rozróżnia się niedoczynności tarczycy wrodzoną i subkliniczną.

Wrodzona niedoczynność tarczycy może być skutkiem, np. braku tarczycy, ale także jej nieprawidłowego wykształcenia. Z kolei subkliniczna niedoczynność tarczycy może być efektem dyshormonogenez, czyli zaburzeń biosyntezy hormonów tarczycy.

Do podstawowych przyczyn niedoczynności tarczycy zalicza się:

• chorobę Hashimoto,
• operacyjne usunięcie tarczycy,
• zapalenie tarczycy,
• polekową niedoczynność tarczycy,
• niedobór jodu w organizmie,
• napromienianie okolic szyi spowodowane, np. nowotworem.

Niedoczynność tarczycy objawia się:

• zwiększeniem masy ciała,
• uczuciem zmęczenia, osłabienia, nadmierną sennością, trudnościami w koncentracji, zaburzeniami pamięci czy stanami depresyjnymi,
• łatwym marznięciem,
• suchą, zimną i bladą skórą,
• nadmiernie rogowaciejącą skórą,
• obrzękami podskórnymi,
• łamliwymi i wypadającymi włosami,
• przerzedzonymi brwiami,
• zmianami w głosie,
• bradykardią zatokową,
• ściszonymi tonami serca oraz jego powiększoną sylwetką,
• u kobiet nieregularnym miesiączkowaniem.

Żeby zdiagnozować niedoczynność tarczycy, należy zrobić badania hormonalne. W pierwszej kolejności sprawdza się TSH, a gdy wynik jest powyżej normy sprawdza się fT4.

Przy pierwotnej niedoczynności tarczycy podwyższonemu TSH towarzyszy obniżony poziom fT4. W niedoczynności wtórnej hormony TSH, fT3 oraz fT4 są obniżone. Leczenie niedoczynności tarczycy polega na zażywaniu tyroksyny.